بررسی اختلا ل عملکرد تیروئید در بیماران هیپرامسیس گراویداروم

مقدمه: تهوع و استفراغ یک یافته ی نسبتاً شایع در هفته های اول حاملگی می باشد. در صورتی که این پدیده با شدت و مدت بیشتری بروز کند اصطلاح هیپرامسیس گراویدارم به آن اطلاق می گردد. این بیماران اغلب در هفته ی 10-4 حاملگی دچار استفراغ های شدید و طولانی می شوند و با کاهش وزن بیش از 5%، کتونوری و اختلال آنزیم های کبدی مراجعه می کنند. ارتباط هیپرامسیس گراویداروم و اختلال در آزمون های تیروئید را بهβ-hcg ارتباط می دهند. دیده شده که با افزایش بیشتر -hcg، شیوع اختلا ل های تیروئیدی و استفراغ شدیدتر خواهد بود. هیپرتیروئیدی در هیپرامسیس گراویداروم موقت است، معمولاً در 20-18 هفتگی از بین میرود و اغلب موارد نیاز به درمان آنتی تیروئیدی نمی باشد. اما در مواردی که بیماری تا هفته ی 20 -18حاملگی طول بکشد و علایم تیروتوکسیکوز وجود داشته باشد، تجویز داروهای ضد تیروئید را باید مد نظر قرار داد. هدف از این مطالعه تعیین میزان بروز اختلال عملکرد تیروئید در بیماران با هیپرامسیس گراویداروم و تعیین شدت پرکاری تیروئید، ارتباط آن با -hcg و سرانجام بیماران با اختلال عملکرد تیروئید بود. مواد و روش ها: 135 زن حامله با هیپرامسیس گراویداروم که در بیمارستان های زنان و زایمان بستری شده بودند، انتخاب شدند. از این عده 103 نفر که سابقه ی مصرف داروهای تیروئیدی یا سابقه ی بیماری خاص نداشتند، انتخاب شدند و آزمایش های سدیم، پتاسیم، کتون ادرار، آزمون های عملکرد کبد، آزمون های تیروئیدی و β-hcg با دقت به عمل آمد. یافته ها: 35 نفر از افرادft4i بالاتر از حد طبیعی داشتند. میانگین ft4i در این گروه از 54/0±74/4 بود، در صورتی که در 68 نفر باقیمانده 39/0±9/2 بود (0001/0p<). میانگین β-hcg در گروه اولmu/ml 14899±59406 و در گروه دومmu/ml 3476±6750 بود (0001/0p<). در میان زنانی که اختلال عملکرد تیروئید داشتند، 5 نفر به دلیل پرکاری شدید تیروئید تحت درمان با ptu قرار گرفتند و در بقیه درمان عادی هیپرامسیس گراویداروم انجام شد و چهار هفته بعد آزمون عملکرد تیروئید تکرار گردید که آزمون های تیروئید در 11 نفر از آنان بعد از چهار هفته طبیعی شد اما در 22 نفر آزمون ها هنوز غیر طبیعی باقی مانده بود. برای این افراد ptu شروع و anti-tpo درخواست شد. در 3 نفر از آنان anti-tpo مثبت بود. آزمون های ماهانه ی تیروئید درخواست و بر اساس آن دوز ptu تعدیل شد. میانگین مدت درمان با ptu در گروه با anti-tpo منفی، 76/2 ماه و میانگین دوز دارو در این عده 20±60 میلی گرم در روز بود. این میزان در گروه با anti-tpo مثبت، میانگین دوز دارو 57 β 170 میلی گرم در روز و میانگین مدت درمان 33/5 ماه در زمان حاملگی بود. یک ماه بعد از زایمان آزمون های عملکرد تیروئید انجام شد. در سه نفر از افرادی که anti-tpo مثبت داشتند، ptu ادامه یافت و در گروه با anti-tpo منفی که در زمان حاملگی ptu قطع شده بود، آزمون های تیروئید کاملاً طبیعی بود. نتیجه گیری: بروز اختلال عملکرد تیروئید در هیپرامسیس گراویداروم در این مطالعه حدوداً 35% بود که 20% از آنان نیاز به درمان آنتی تیروئید با دوز کم و مدت زمان کوتاه داشتند و بهبود در علایم بالینی و اضافه وزن به وضوح در آنان مشاهده شد. در این مطالعه درصد نوزادان دختر در هیپرامسیس گراویداروم بالاتر بود که این نتیجه با نتایج به دست آمده از مطالعه های دیگر هم خوانی داشت.